Waar was ik gebleven? In Mostar, Bosnie& Herzegovina. Daar waar ze de, tijdens de oorlog gebombardeerde, brug weer opgebouwd hebben en er een toeristische attraktie van gemaakt hebben. Echt bijzonder is het niet. Je struikelt er over de souvenirshops en anders glij je wel uit omdat de brug spekglad is. Verderzijn derestantenvan de oorlog nog welzichtbaar. Gebouwen metkogelgaten en begraafplaatsen waaralleen het jaartal 1993 voorkomt.Maar het meesttastbare bewijs vind je in Kroatie. Twee dagen lang fiets ik alleen maar langs mijnenvelden. Dorpjes die geheel verlatenzijn. Huizen die verwoesten ingestort zijnen steeds weer die borden die duidelijk maken dat wildkamperen hier niet echt een optie is.

De kust van Kroatie is de moeite waard. Al is het erg heet. 's Nachts wil het ook niet echt afkoelen dus van echt lekker slapen komt het niet. Tevens is mijn zelfopblaasbare slaapmatje niet meer instaat zichzelf op te blazen. Het is zo erg dat ik em zelf moet opblazenendat na een uur alle lucht er wel weer uit is. En de campings hier hebben geen mooie vlakke graszoden maar voornamelijk hobbelige schuinestenenruimtes waar je je tent mag neerzetten. En vind maar eens een winkel waar ze dit soort attributenverkopen. Niet in Kroatie, niet in Slovenie.

Mijn plan was om via Istrie Italie binnen te rijden en aldaar vanpizza's en pastate genieten. Maar op de dag dat ik die poging wil ondernemen blijken er geen boten naar Istrie te gaan, tenzij ik een eeuwigheid omrij. Via de eilanden Krk en Rab kom ik met bootjes uiteindelijk in de buurt van Reijka vanwaar ik Slovenie in rij. Had geen enkele verwachting van dit land maar het istop. Namaandenlang geenbos meer te hebben gezien met loofbomenis hetvanaf het moment dat jehet land binnenrijdt groen. Alleen maar bossen en zacht, fris, groen gras. De Soca Vallei is geweldig. Je volgt 90 km lang een groen blauwe rivier door een heel smal dal. Af en toe een klein dorpje en met enige mazzel tref ik een camping in Kanal. Meer dan 5 tenten staan er niet.Goedvoor een rustdag. Ook hier hebbenze een brug over het water. Nietzo bekend als die in Mostar maar ook deze geniet enige bekendheidomdat de week ervoor de wereldkampioenschappen van-een-hoge-brug-af-duiken gehouden zijn. 17 Meter vanaf de brug en nog een torentje erboven op die nog 6 meter hoger is.

Als je de mogelijkheid hebt moet je erafspringen. De hele ochtend heb ikernaar zitten staren. Voor de veiligheid maar eerst gewacht tot ik er iemand vanaf zag springen. Vanuit ervaring weet ik dat dat verstandig is. Rond het middaguur er maar heen gehobbeld en naar beneden gekeken. Het is echt hoog. Volgens mij moet het een aardige knal gegeven hebben want ikzag enige mensen watzorgelijk kijken. Had zelf ook niet het idee dat ik een hoog cijfer van de jurie zou krijgen. Plat op m'n reet!! Hoe het kan weet ik niet. Maar weggezwommen en gedaan of er niets aan de hand was want dat gun je de mensen niet.Verderop maar eens rustig een halfuur in het koude water gezeten in de hoop datdat eventuele zwellingen zou tegengaan. M'n hele lichaam gemangeld. Noem het een whipl-ass. Stijf als een plank en een paar nachten vrij slecht geslapen.Anderhalve week met vollediggeel-paars-blauwe bovenbenen rondgelopen. Maar ik ben er vanaf gesprongen. Had ik dat niet gedaan dan haddat langer dwarsgezeten!

Met fietsen echter geen last en dus vertokken voor de eerste Alpenrit door het Traglivski NP.Eenetappe met een beklimming van de buitencategorie. Ik weet niet hoeveel haarspeldbochten met stijgingspercentages van 14%brengen me naar 1611 meter. Het uitzicht isgeweldig. Bovenop snel een truitje aan en dan heerlijk afdalen en genieten vanalle fietsers die pashalverwege zijn en nognaar de topmoeten.Zij mogen echter niet klagen wantzij hebben geen minimaal 25 kg bagage mee te slepen.

Voor ik het weet ben ik in Oostenrijk.Hier pak ik nog twee alpenpassen die tot zo'n 1800 meter gaan. En eigenlijk heb ik dezwaarste klimmen dan wel gehad. Vele bekende wintersportplaatsen liggen in de buurt. Waaronder eerst Villach, eindelijk weer patat met worsten. Later Bischofshofen, waar ik verstandig de Salzach stroomafwaarts fiets ipv opwaarts. Ik zit in het Salzburgerland en er zijn weer fietspaden. Salzburg is ongetwijfeld een prachtige stad maar ik struikel over de gidsen met vlaggetjes in hun hand en een microfoon in de andere, een horde toeristen achter zich aan hobbelent. Snel doorgefietstnadat de outdoor specialist me wist te vertellen dat ze ook hier geen slaapmatjes verkopen.

Er is een leuk fietspad tussen de Konigsee en de Bodensee, zo'n 500 km schat ik. En als je lekker wilt fietsen over goede rustige paden en wegen dan ga je naar Duitsland! Aan de linkerkant van me de Alpen waar ik steeds net niet overheen moet en aan de rechterkant glooiend landschap met bossen en landbouw. Kleine dorpjes met als het meezit een 'Nah un Gut' voor de dagelijkse boodschappen. Mannen die hier nog in echte Lederhosen lopen. En heel veel meren. Kortom, ideaal om te fietsen. Zeker als je 's avonds een kneuterige camping treft.Het liefst bij een boerderij, met alle ruimte om je tentje in het groenezachte gras tezetten.Met watvaste campinggasten, een kleine kantine waar je een schnitzel met patat en pullen bier kunt bestellen en waar je opzaterdagavond live Bayern - Wolfsburg kunt kijken. Honderd keer beter dan die mega campings met restaurants en zwembaden waar ze je iPod jatten omdat je hem even wilt opladen in het toilletgebouw.

Het weer is ondertussen wel iets veranderd. Het is niet meer standaard zonnig en warm. De laaste paar dagen heeft het tamelijk veel geregend.Flinke onweersbuien en windstoten.Heeft er zelfs toe geleid dat ik voor het eerst inbijna een maand weer eens op een echt bed sliep, in een Gasthof in Oberstaufen. Eigen douche en toillet, tevee. Maar de vooruitzichten lijken weer goed. Na het weekend gaat de zon weer volop schijnen dus kan ik rustig de Rijn af gaan fietsen. Geen haast duslangzaam, heel langzaamrichting Nederlandkoersen.