Moldavie

Soms hoop je stiekem dat het allemaal wat langer duurt dan verwacht bij de douane, vanwege corrupte praktijken en onnozele formaliteitenvan douane beambten. Doet het altijd goed bij terugkomst.Maar niets is minder waar. Bij de grensovergang bij Sucleni van Roemenie naar Moldavie word ik door een aardige engels-sprekende dame opgewacht die mijn paspoort controleert. Mijn bagage wordt door een vloeiend frans-sprekende beambte uitgevoerd. Vooral boeken en papieren vindt hij interessant om in te kijken.Na een half uurtje oponthoud rij ik weer een nieuw landin. Meteen neem ik een afsnijroute. Nog even nagevraagd bijeen paar lokalejongens of het kan. Ja, het kan, alwordt wel duidelijk gemaakt dat hethobbelig en heuvelachtig is. Maar het scheelt 20 km over de normale weg, dus is de keuze snel gemaakt.
Na 100 meter houdt het asfalt er mee op en is het alleen een zandweg met kuilen en geulen.Er zijnallemaal zijpadennaar gehuchten maar het wordt me niet duidelijk wat nu de goede richting is.De huizen zijner niet bijster luxe uit en dat is nog zacht uitgedrukt.Ik heb geen idee welke kant ik op moet.Aan verkeersborden doen ze buiten de grote wegen niet. Ik vraag het nogmaals na aan drie ouderemannen. Mijn literfles cola achterop m'n fiets die van m'n laastste paar Roemeense Lei heb gekochtvinden ze, buiten mijn fiets en mijzelf,enorm interessant ennadat ze alledrie een paar slokken op hebben en we uitgebreid handen geschut hebben zit ik weer op de goede route. Twee dorpjes en een onweersbui verderis mijn asfnijroute succesvol, al betwijfel ik of ik er tijd mee gewonnen heb.

Datwaren zo ongeveerde enige dorpjes die ik inMoldavie gezien heb. De infrastructuur is dermate slecht dat het gewoon zinloos is om van dedoorgaande wegen af te haken. Verder liggen dorpjes nooit langs de grote wegen maar altijd een paar kilometer ernaast. Dat maakt het fietsen in Moldavie behoorlijk saai. Glooiend landschap metalleen maar graanvelden en wijnranken. Mensen kom ik bijna niet tegen. Aangezien ik nergens onderweg kan pinnen, je amper winkels ziet, laat staan een hotel, fiets ik in een ruk door naar Chisinau, de hoofdstad.Na een rit van 150 km kom ik 's avonds in de stad aan. En het valt meteen op. Alleen maar dikke Mercedessen,BMW's en Audi's. Het liefst zo groot mogelijk, zwart met geblindeerde ramen, en hard rijdend. Macho's achter het stuur. Uiteraard alleen voor de happy few.Als je hier geld hebt koop jeeerst een vette auto om te patseren. Hoe ze aan het geld komen laat zich raden. Moldavie is het armste land van Europa en waarschijnlijk ook een van de meest corrupte.

Chisinau is eigenlijk best een leuke stad voor eendagje. Het centrum draait om een bredeboulevard, met allesjieke winkels en overheidsgebouwen. Kan me goed indenken dat ze hierin het communistische tijdperkprachtige parades hebben opgevoerd. Er zijntwee aardige parkjes met bankjes, terrassen, restaurantsenveel schaduw waar de patsers en chicshun geld uitgeven. En de lokale markt is altijdgoed omte bekijkenenonduidelijke snacks te kopen. Toeristisch is Moldavie niet en ikkan me ook niet voorstellen dat het ooit toeristisch wordt.Mijn hotel is overigens redelijk.Bij binnenkomst ziet er prachtig uit, er lopen veel mensen rond en het oogt modern.Ze zijn echter vergeten de hotelkamers ook op te knappen. In ieder geval de zesde etage. Mijn kamerheeft wederomeenjaren 70 uiterlijk met groen bloemetjes behang en oud donkerhouten meubilair. Ik ga het steeds meer waarderen.Als ik's avonds met de lift naar boven ga komt er nog snel een personeelslid mee en vraagt of ik nog interesse heb in een paar leuke dames.

Oekraine

Nanog anderhalve dag door dit saaie land te fietsen kom ik bij de grens met Oekraine. (Dit moet via een omweg omdathet oosten van Moldavie opstandig is en onafhankelijk wil zijnvan Moldavie.Transnistrie heefteen eigen regering, geld, en grenzen enhet wordt afgeraden daar de grens over te gaan. Waarschijnijk lukt dat geeneens) Het is enorm heet en ik moet direct naar de paspoort controle. Eerst een half uur in de verkeerde rij gestaan, enbehoorlijk bot door een eikel van een douaniernaar de goede rij gestuurd. Dit keer kon ik het echt niet weten. Er stond niets aangegeven. Alleen dat het omkopen van douane beambten een strafbaar feit is.In de volgende rijeen uurtje gewacht omdat er twee bussen voor me zitten met elk 50 personen van wie de paspoorten gecheckt moeten worden. Maarals ook dat afgehandeldis kan ik weer verder.Ik heb geen idee hoever het nog is naar Odessa maar ik schat nog zo'n 50 km. Wederom geen pinautomaten onderweg en ik heb ook geen water meer. De weg is afschuwelijk druk en ze rijden hier werkelijk als debielen. Regelmatigwordt ik de berm ingedrukt omdat een of andere malloot een onmogelijke inhaalmanoevre geplandheeft die ik uiteraard niet voorzien heb.

Eindelijkzie ik een bord met Odessa 17 km en behoorlijk uitgeput rij ik de stad in. Geen idee waar ik heen moetdus ik fiets maar op goed gevoel. Straatnamen staan allemaal in het cyrillisch geschreven en dat is niet tebegrijpen.Laat staan dat ik een plattegrond heb. Na weer een paar keer gevraagd te hebben kom ik in iets wat het centrum lijkt en nog wat later kom ik bij het hotel dat ik in gedachten had. Het is immens groot en in een heel oud gebouw met marmeren vloeren en kamers met hoge plafonds. Ooit moet het heel mooi geweest zijn. Ikboek de goedkoopste kamermet gedeelde douche en toillet.De douche heb ik nooit gevonden en het toillet was erbarmelijk. Maar douchen doe je in zee en voor overige zaken kun je altijd wel een restaurant (met tvop het toillet!) en anders een Mc Donalds (altijd goed sanitair) vinden.Na 4000 km fietsen heb ik in ieder geval aan de Zwarte Zee beland. Missie geslaagd!
Odessa maakt de laatste saaie dagen weer volledig goed.De stad heeft alles. Zon,toeristen, glamour, zee, strand, eten, drinken.'s Ochtends uitslapen en 's middags naar het strand, op zo'n bedje met een muziekje en een boek. 'sAvonds eten en op het terras, of netals de Oekrainers met flessen drank op een bankjein een park. De vuilnisbakken puilen uit van de legeflessen maar zijn de volgende ochtend weer leeg. Genoeg mensen die nog watcenten verdienen met het afval van anderen. De mensen verdienen hier niet veel, zitten de hele dag naast een paar koelkasten om drankjes te verkopen, verkopen zelfgeplukte bloemen of fruit en groenten langs de kant van de weg. De weegschaal doet het ook goed. Maarhet centrum van Odessa is gezellig en met een zeebriesje niet al te heet.

Odessa > Istanboel

Ondertussen ben ik weer volledig op gewicht na het vele,veelal vette, eten en drinken. Bij de haven hebik een reis geboekt. Varna in Bulgarije was het doel maar dat blijkt opeens niet meer te kunnen. Verder fietsen in de Oekrainebeschouw ik alszelfmoord en waarschijnlijk de eerste paar 100 km. saai. En dus blijft Istanboel over. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik geboekt heb. Eenbed op een vierpersoons kamer. Maar of er eten en drinken bijzit weet ik niet. Het is ook niet na te vragen aangezien de mevrouw achter de balie geen engels spreekt.Mijn verwachtingen zijn dan ook niet al te hoog.
Na 5 nachten in Odessa stap ik 's avonds op de boot. Hij is niet al te grooten er zijnzo'n 80 medepassagiers. Veelal Russen en Turken maar in ieder geval vier westerlingen zodat ik eindelijk weer eens een normaal gesprek kan voeren. Er is een Australisch stel dat in de Oekraine een oude militaire zijspan uit WW2 gekocht heeft. Om die de grens over te krijgen hebben ze echt iedereen, tot aan de kapitein moeten omkopen.Met een verglootglas keken ze naar stempels van de officiele dokumenten en registratie nummers. Zolang er niet betaaldwordt is het vals en krijg je het de grens niet over.

Maar de boot valt enorm mee. Mijn kamer is klein maar in ieder geval een normaal bed.Ik heb twee kamergenoten, al weet ik nog steeds niet waar ze vandaan komen. In iedfer geval niet uit Nederland. Maaltijden zijn inclusief, al is het eten niet exclusief. Ik kanzowaar nazes dagen een warme douche nemen en het is gezellig met de andere gasten. Ik heb vrienden gemaakt met oa. een paar turkse jongens. We kopen een fles wodka enhebben een leuke avond in de 'Disco'.
Overdag is er eigenlijk niets te beleven op de boot. Het uitzicht is overal gelijk. Zee en zon, verder niets. Maar dat is ook wel lekker. Je hoeft niets, en als je iets zou willen dan kan het niet.
Vanochtend om 06.00 uur met zonsopgangbij de Bosporus aangekomen. Het is fantastisch om zo, met nog wat dolfijnen om de boot heen, Istanboel binnen te varen. De doaune doet niet moeilijk en vrij snel sta ik in Istanboel. Ik had gehoord dat ik richting Ayasofya moest fietsen dus dat heb ik gedaan. Leuk verkeer hier ook. Weetniet wat erger is,Turkije ofOekraine. Maar al vrij snel ben ik waar ik moet zijn en heb ik een goedkoop hostel gevonden op een centrale plek. Ik heb in geen tijden zoveel toeristen gezien en iedereen spreekt engels.

Eerst maar eens een kaart van Turkije kopenen bedenken hoe ikdeze stad uitkom zonderoverhoop gereden te worden.
Geen idee wat de volgende bestemming wordt. Daar ga ik me de komende dagen maar eens in verdiepen.