Wat moet je over Istanbul zeggen? Goed voor een bezoek aan de kapper en de was is weer gedaan.Het is even wennen aan de drukte. Ook aan het slapen in een hostel. Het is niet al te best maar wel goedkoop. Met z'n twaalven op een kamer, chaotisch,slecht geregeld, geen privacy maar wel gezellig. En de lokatiemaakt veel goed. Vanaf het dakterras kijk ik op de Ayasofya en aan de andere kant over zee. Veel door de stad gelopen en een van de beroemdemoskeen (de blauwe, die is gratis) bezocht. Met twee andere jongens Büyükada bezocht. Een van de Princes'eilanden in de zee van Marmarawaar geen auto's rijden. Alles gaat met de paardenkoets. Het is heerlijk rustig en de zee is er schoon dus duiken we er vanaf de rotsen in.

Ondertussen houd de vraag me bezig hoe ik deze stad uit moet komen. Zie het niet echt zitten door Istanbul te crossen en denk eraan een boot te nemenom ver buiten Istanbul te geraken. Maar met mijn chinese fietsvriend uit het hostel besluiten we het er toch op te wagen, de fiets te pakkenen voor de mooisteroute te gaan;de brug over de Bosporus, alis ons verteld dat het niet mogelijk is en alleen toegankelijk is voor gemotoriseerd verkeer.Aldus belanden we na veel omwegen op de snelweg en worden we inderdaad aan het begin van de brug door drie agenten tegengehouden. We mogen niet verder, te gevaarlijk. Maar we doen zielig en leggen uit dat terugfietsen tegen het verkeer in veel gevaarlijker is. Er wordt gebeld, we moeten wachten, praten over Frank Rijkaard en Pierre van Hooydonken na een half uurfietsen we onder begeleiding van een motoragent de brug over Azie in!

?k fiets alleen verder, zo ver mogelijk langs de Bosporus en nameer dan een halve dag ben ik de stad uit. Via allerlijweggetjes, kleine dorpjes en veel heuvelsbereik ik uiteindelijk bij Sile de Zwarte Zee. ?k vind ergens een camping waar ikweer eens in mijn tent kan slapen.Zeul ik dat ding tenminste niet voor niets elke dagmee. 's Avonds komen deeigenaren nog even een matras brengen.De volgende dag komik niet vooruit. Ik fiets langs de kust over een kleine weg met alleen maar bergen. En de hellingen zijn zo steil dat ik regelmatignaar de kleinste versnelling moet schakelen.Na 45 km zitik stuk en ik heb geen idee hoever het nog naar het volgende dorp is. Maar ik tref een camping met restaurant en besluit het erbij te laten.Ik heb trek in eenkoude Efesmaar dat hebben ze natuurlijk niet.Als eten hebben ze alleen nogeen tosti en daarmee is mijn doelstelling om elke dag minimaal een keer kebab te eten tenietgedaan. (Mocht het gemiddeld een keer per dag zijn dan is de score positief)Maarik duik in de zee, geniet van de ondergaande zon en slaap prima.

Vijf minuten na vetrek kom ik de volgende ochtend in Agwa, het dorpdat ik de dag ervoor in gedachten had; Restaurants, supermarkt, hotels en koud bier...Ik fiets nu over een grotere weg met perfect asfalt,weinig verkeer en minder steile hellingen. De omgeving mag er zijn. Bovenop de hellingen houd ik steeds uitzicht op zee. Toch schiet het niet echtop. Na de lunch wordik in het volgende dorp, 10 km verderop, door een man en jongen aangesproken enbezoek ik, omdat ze dat graag willen, de lokale bibliotheek waar de man werkt, drink ik koffie en bespreekallevoetbalclubs en spelers. Je wilt niet onbeleefd zijn dus je neemt de tijd, al slaik het eten over.Het kost me een uur maarhet is wel leuk. Handen schudden, mijn wegenkaart is met plakbandjes behandeld door de man enis weer als nieuw. Ik krijg nog een fles water mee voor onderweg. Een half uur later kom ik bezweetop een bergbij een theehuis langs de weg met alle mannen uit het dorp die zitten te praten, spelletjes doen of gewoon zitten te zitten.Ik moet stoppen. Na tweekoppen thee, een hele uitleg watik doe, waarom ik alleen fiets, waar ik vandaan kom en waarik heen gamagik verder.Het laatste stuk gaat lekker en is vrij vlak, al moet ik mijn gekregen fles water opofferen en naar een hond z'n kopsmijten diezeker200 meter blaffend naast me rent. Ik ben geen fan van de beestjes. Meestal zijn ze te lui om me achterna te gaan en soms ben ik blij als ik er een op straat zie liggen die aangereden en dood blijkt te zijn.

Meneer Sabri behandelt me als een koning. Hij maakt ontbijt voor me, zet thee en zorgt dat ik niets te kort kom. Hij is al wat ouder, heeft een grote snor, rookt als een ketter en heeft elke dag hetzelfde hemd aan. Als hij mij ziet brult hij steeds hard mijn naam. Hij is de eigenaar van de 'camping', een hutje en een stukje gras met wat bankjes. Ondanks dat er vrijwel niets te doen valt, heeft hij nog drie jongens en een meisje in dienst. Die vegen het terras aan, bedienen de paar vaste klanten die op het strand camperen en blazen elke dag de zwembandjes op die ze vervolgens aan een spijkertje naast de zwembroeken hangen. Dat er een tourist uit Holland is gaat als een lopend vuurtje. Ik kom niets te kort. BBQ-en op het strand met de Turken, drank en wat ik maar nodig heb wordt geregeld. Ik mag zelf niets betalen, dat wordt resoluut geweigerd. Ik ben te gast.Ze praten tegen me alsof ik alles versta, maar ik versta er helemaal niets van. Na twee nachten op het strandje van Göbü gaik 's ochtends weer verder. Maar niet nadat ik eerst ontbeten (hygiene moet je hier met tweekorrels zout nemen)thee gedronken en iedereen bedankt heb. En dus is het pas 12:00 uur voor ik vertrek.

Het eerste stuk gaat vrij voortvarend. Een weg langs de rotskust met mooie vergezichten, strandjes en dorpjes. Vervolgens een stuk landinwaarts richting Bartin. En vanaf daar is het nog maar 15 km naar Amasra. Ik denk dat ik nog nooit zolang over 15 km heb gedaan en dat ik nog nooit zo stuk gezeten heb. Om de 300 meter moet ik stoppen om water te drinken en uit te rusten. Het gaat recht omhoog en het is stikheet. Steeds denk ik dat ik het hoogste punt bereikt heb en dan blijkt er weer een weg omhoog te zijn. Aan support geen gebrek. Somsis het net of ik de Alped'Huez op fiets. Getoeter, geschreeuw uit auto's en mensen langs de kant van de weg die zwaaien.Meer dan twee uur later ben ik op de top en zie ik Amasra beneden aan zee liggen. Het ligt in een baai tussen de rotsen en oogt pittoresque. Om 19:30 ben ik beneden en zie dat het nog 29 graden is. Het eerste hotel dat nog plek heeft wordt geboekt, wat het kost maakt me echt helemaal niets meeruit. het enige waar ik aan denk zijn een douche en een bed.

Turkije is echt een briljant vakantieland. Als fietsland is het wellichtiets minder geschikt, tenzij je masochistisch bent ingesteld. De planning was eigenlijk om vanaf Amasra naar Sinop te rijden. De weg langs de kust moetindrukwekkend zijn. Ikdenk dat ik wel weetwatdat betekent en trek mijn conclusies. Het is de laatste dagen een dag op en een dag af en dan nog is het bijna niet uit te houden. Het is heet en vochtig. Ik hou de Zwarte Zee kust voor gezien en ga eens nadenken waar ik heen zal gaan. Geen idee of mijn fiets meemag in de bus. Ik hoop het van harte want anders weet ik wat me morgen, of overmorgen, de eerste paar uur staat te wachten. Niet echt iets om naar uit te kijken. Eerst nog even genieten van Amasra, want dat maakt een heleboel goed!