Turkije, Griekenland, Albanie

De zwarte zeekust heb ik dus per bus verlatennaar Izmir en vanaf daar ben ik naar Cesme gefietst. Mijn fiets moest half uit elkaar, de bagage-man was niet al te blij, maar mijn fiets heeft het overleefd. Om nog even van de turkse gastvrijheid te genieten sta ik 4 nachten op dezelfde camping aan het strand. Veel steltde campingniet voor maar het voldoet aan mijn eisen.Plaatsmijn tent precies tussen de families in en succes verzekerd. 's Ochtends thee, 's middags een flesje koud water, 's avond rijst met bonen en voor het slapen gaan nog zoet gebak. Als ik meer wil hoef ik maar te wenken. Niet dat ik er al te goed slaap. Uiteraard is het stikheet en in het weekend blijkt half Izmir hier naar het strand te komen; de hele nacht komen er auto's, bussen en vrachtwagens vol met families de camping op. Bbq aan en de muziek. Mijn tent is omringt met koelboxen, plastic zakken met eten endekens en matjes, waarop iedereen ligt te pitten.

Op de camping kom ik ook twee zwitserse fietsers tegen die vanuit Iran zijn vertrokken enook naar Griekenland gaan. Dat heb ik ookmaar besloten te doen zodat ik weer de goede richting op ga. Gezamelijk boeken we een ticket en vertrekken naar Athene. Na een nachtje slapen op het dek komen we in de haven van Pireas aan. Door de stad gefietst, camping Athene gevonden, tent opgezet, bus gepakt, Acropolis bezocht en de volgende dag vroeg de stad weer verlaten. Prachtige route langs alleen maar kust zonder al te veel bergen. Goede wegen in Griekenland! In 4 dagen fietsen we 500 km en ben ik aan de andere kant van het land, bij de grens metAlbanie.Tijd om het land te verlaten. Griekenland is eenschitterend land maar tot nu toe ben ik nog niet zulke onvriendelijke, ongastvrije mensen tegengekomen. Ik weet dat ik verwend ben met de Turken maar dit is echt niet normaal. Overal word je afgesnauwd ennegeren mensen je als je netjes iets vraagt. Misschien iets te veel toeristen? Aldus staan we 's nachts om 02:00 uur op. Tent inpakken en een half uur later in de haven van Igoumenitsa een bootticket naar Curfu gekocht en bij aankomst meteen een ticket naar Saranda in Albanie. Om 10.00 uur 's ochtends zijn we in Albanie. Dit is de snelste manier om de grens over te komen.En wat denk je?In Albanie zijn de mensen weer allervriendelijkst enbehulpzaam.

Door Albanie fiets ik samen met mijn zwitserse fietsvriendin. De ander is per boot naar Italie vertrokken. Je moet wat kilometers maken maar dan vind je ze wel! En wat een feest. Ik sta op tijd op,eet fruit en yoghurt, geef veel minder geld uit, plan waar we de volgende dag heenfietsen en gatijdig slapen.Ik moet dan ook wel hard fietsen, want als fietskoeriertrapt ze behoorlijk door. De kust is behoorlijk bergachtig en de eerste twee dagen zijn erg zwaar, met onder andere een bergpas, vanaf het strand naar 1050 meter hoog, via 15 km klimmenmet haarspeldbochten en uitzicht over zee.Maar niet nadat we eerst een goede daad verricht hebben. Ik hoorde iemand schreeuwen en gillen langs de kant van de weg en dacht dat het een of andere dronken debiel was. Het bleek een herder te zijn die zijn geit uit de waterafvoer langs de weg wilde bevrijden. Het zijn een soort putten van zeker anderhalve meter diep. Maar ze zaten er samen in konder er niet meer uit. Ben er ook maar ingesprongen en heb de geit bij z'n achterpoten gepakt en eruit geduwd. Daarna zelferuitgeklommen en de man eruit getrokken. Geen idee hoe langze er al in zaten. Maar hij was wel blij datwe ze beidebevrijd hebben.

We fietsen nog steeds in een behoorlijk tempo en fietsen minimaal 100 km per dag. De laaste twee dagen zijn saai. Het is vlak en we fietsen over een drukke lelijke snelweg. Maar bij de grens met Montenegro wordt het weer mooier en en komen we weer bij de kust. Vanaf Bar, de naam is leuker dan de stad, fiets ik alleen verder. Heb m'n fietstassen gereorganiseerd, vergeet per ongeluk een broek en jack in het hotel en gooi 4 kg aan schoenen en boeken op de post naar Nederland.

Montenegro, Bosnie Herzegovina

Opa, 80 jaar oud en herder van beroep, laat de geiten nog maar eens een wandelingetje maken. Oma, zoon, tante, kleinkinderen en achterkleinkinderen zitten buiten voor het huis. Het is zondag en de familie is op bezoek. Binnen 10 minuten heb ik twee glazen cola, twee stukken taart en een kop koffie op. De jongste kleinzoon studeert en spreekt redelijk engels. Na een uur begint het te regenen. Nadat de bui over is wil ik verder fietsen maar ik word geacht het rustig aan te doen. Het loopt inmiddels tegen het einde van de middag. De volgende bui komt niet lang daarna. En dus schuilen we in huis van opa en oma. De tv, radio, koelkast en kachel stammen uit een ander tijdperk. Een tafel met een plastic tafellaken met daarop een schaal met bananen en appels. Verder een vitrinekast met een paar foto's en een oud bankstel met disney print. De ruimte is 5 bij 3 meter met ernaast nog een klein slaapvertek. Stromend water is er niet en het toillet is buiten naast het hok van de vier varkens. De geiten slapen naast het huis. Het is uiteraard geen probleem als ik vraag of ik mijn tent beneden naast de groentetuin mag zetten. Er is in geen velden of wegen een hotel of pension. Het avondeten bestaat uit brood, kaas, worst, vlees en yoghurt. De mannen eten eerst, de vrouwen volgen. Het huis ernaast van detante is niet anders maar heeft wel een kleuren tv. Iedereen blijft slapen. Mijn tent blijft ingepakt, de fiets gaat in de schuur en ik mag op de bank slapen. Geheel tegen mijn verwachting in val ik meteen in slaap en word pas de volgende ochtend wakker. Nog een ontbijtje, koffie en een glaasje sherry brandy (alcoholvrij) en nadat ik iedereen bedankt heb kan ik weer verder fietsen. Dat gebeurt er dus als je vraagt of je links- of rechtsaf moet.

De omgeving is sprookjesachtig. Ik fiets door de bergen van Montenegro over een klein weggetje. De nevel hangt nog over het dal. Af en toe kom je een auto of een dorpje, bestaande uit zes huizen tegen. Meer is er niet. Eigenlijk was het vooral in het begin veel klimmen maar als je eenmaal op de juiste hoogte bent blijft het redelijk vlak. Je ziet alleen bomen, rotsen en bergen. Nadat ik deze vallei verlaten heb en weer even in de bewoonde wereld ben volgt de volgende. Ik passeer ondertussen de grens met Bosnie Herzegovina en fiets aan de rechterkant langs een berg met links van me een groen dal. Het lijkt net een groot voetbalveld. Lokaal geld heb ik niet maar ik kan bij een cafeetje met euro's betalen. Aan het eind van de dag heb ik het wel gehad met het fietsen. Ik zoek een mooi plekkie achter wat bomen tegen een berg aan, zet m'n tent op, kook pasta en ga slapen. Je hoort echt helemaal niets, behalve de krekels en vogels. Ik sta op 500 meter hoogte en voor het eerst in weken is het 's nachts koel. Als het net licht is pak ik in en fiets de laaste 50 km naar Mostar. Voor twee nachten weer een echt bed, alle vuile was uitgespoeld en morgen een rustdag.