Altdorf (inw. < 100). Een weg met enkele zijstraatjes. Wat huisjes en een boerderijtje. Niemand op straat, geen verkeer. Per toeval bevindt zich er toch een Gasthof, gerunned door de familie Karg, zo staat vermeld op het uithangbord. Restaurantje en een terrasje.

Het is warm vandaag, benauwd. Uur of twee. We zijn in het land van 'Gruss Gott', waar men praat zoals 'Der Kaiser', met zo'n opvallende 'R'. Twee tafeltjes bezet, met zo lijkt het wat lokale figuren. Fiets neer gezet en en biertje besteld. Geen lullig fluitje of vaasje. Daar lachen ze hier om. We zijn in Beieren dus krijg je een grote pul. Ondertussen ook nog wat te ten besteld bij het meisje. Ze draagt zo'n bordeaux rode jurk en een vrolijk wit blousje. (Navraag leert dat ze niet kan fietsen).

Bang om m'n bier warm te laten worden, en dorstig als ik ben, is het op tegen de tijd dat m'n eten, 2 Wiener nogwat, geserveerd wordt. Toch nog maar een bier besteld. Ondertussen arriveren er nog wat gasten, waaronder enkele motorrijders. Ik benijd die jongens niet. Ze mogen dan wat sneller de bergen oprijden, ze zitten daarentegen in zwarte leren kleding ingepakt, met een intergraal helm op hun kop. Dan toch maar fietsen.

Dit zo ongeveer wat er op zondag middag gebeurd in Altdorf, in het Altmuhltaler Naturpark. Zou hier nooit terecht zijn gekomen als ik niet tot tweemaal toe volledig fout gefietst was. Ik was zinnens gewoon de Altmuhl rivier te blijven volgen tot die ergens in de Donau terecht zou komen. Maar voor ik er erg in had was ik volledig afgeweken van de route. Per toeval ontdekte ik de Duitse-Limes-Route, en kon ontdekken dat ook deze redelijk in de goede richting ging. Glooiend landschap met velden vol gele bloemen, bossen, kleine dorpjes en van die leuke heuveltjes. Het ging 15 km goed tot ik ook hier weer het spoor bijster was.

Toen zelf maar een route over de provinciale wegen genomen. Grote gele verkeursborden, dat gaat tenminste wel goed. En aangezien het zondag was, is het rustig op de weg. En ik heb toch een helm op.

Eergister in Regensburg aangekomen - zeer de moeite waard - waar ik eerst op zoek ben gegaan naar een oude vriend, bekend van een vroegere vakantie in Ravanna in Italie. Deze buurman op de camping had de gewoonte de hele dag keihard z'n autoradio aan te zetten met dreunende muziek. Zijn grootste plezier was echter dat hij de hele dag voor zijn auto zat te blowen, dacht zelfs dat berm langs de wegen een grote hennepplantage was, en had ondertussen niet door had dat hij enorme brandwonden op zijn schouders aan het kweken was van de brandende zon. Ik heb me rot gezocht naar een rode auto met een nummerbord beginnend met RE-GI maar heb niets kunnen vinden. Rogier, helaas. Maar dit terzijde.

Het weer is hier net zo voorspelbaar als in Nederland. Als het drie dagen mooi weer is moet het een keer foutgaan. En jawel, al twee dagen rijd ik over fietspaden bezaaid met bladeren, takken en omgewaaide bomen. Huizen met schade, en de jongens van de plantsoendienst maken overuren. Het heeft geonweerd, gebliksemd, gegoten en gewaaid. Maar wel nadat mijn tentje keurig droog opgezet was en ik op een overdekt terrasje zat.

Momenteel in Passau, de laatste stad in Duitsland alvorens ik Oostenrijk infiets. Gister aardig door kunnen trappen. Een vlakke etappe met wind mee en brede goede fietspaden. 125 km stond er uiteindelijk op de teller. In een klein dorpje m'n tent opgezet. Wilde een macaroni maaltje koken (zo'n alles in een pakket, super handig, 5 minuten werk) maar het kooktoestel weigerde. Vermoed dat de brandstof bijna op is. Gevraagd naar een restaurant in de buurt maar dat was gesloten. UIteindelijk driekwart van een salami worst en een zakje pinda's kunnen nuttigen. Vanochtend echter stond om acht uur de bakker al op de camping dus heb ik de schade weer inghaald.